Filmi izleyeli tam 10 gün oldu, hala etkisindeyim diyebilirim. Zaten her şeye ağlayan bünyeme hikayenin gerçek hayattan alınmış olduğu bilgisi eklenince daha ilk dakikalardan doluyor gözlere yaşlar. Babam eskiden çocukların ağladığı, hastalık içeren vs her türlü acıklı filmi anında zaplattırır “başka şey mi yok izleyecek” diye de çıkışırdı. Gerçekten Ayla’ yı izlediğim gün babama hak verdim. İnsanın kendi çocuğu olduktan sonra ağlayan çocuğa hiç hiç kıyamıyormuş, dayanamıyormuş.
Konusuna medyadan vakıfsınızdır zaten. Malum Kore Savaşı’ nda Birleşmiş Milletler’ in yardım çağrısıyla Kore’ ye giden askerlerimiz arasında Süleyman astsubayın, annesi ve babası savaşta ölmüş minik bir kızı ölümden kurtarıp hem annelik hem babalık yapmasını konu alıyor. Tabii ki bu tüm hayata yayılan bir süreç değil, görev gereği Süleyman astsubay, kalbinde koca bir sevgi ve hasretle ülkemize gönderiliyor ve manevi kızı Ayla’ nın izini kaybediyor. Bundan sonrasını filmde izlemenizi tavsiye ediyorum.
Filmdeki duygu geçişleri muazzam. Neşeli bir kareden hemen hüzne geçiş yapıyorsunuz veya gözlerden yaşlar akarken Ayla’ nın sıcacık gülüşüyle içiniz ısınıveriyor. Filme çok uzun diyenler olsa da ben her sahnenin kararında verildiğini düşünüyorum, zira muhteşem oyunculuklar sizi içine çekiyor zaten. Filmde beni en çok rahatsız eden nokta gazeteci rolündeki Sinem Öztürk Uslu’ nun korkunç İngilizce’ si. Bu kadar kötü bir aksan, kağıttan okuyormuş gibi tonlamalar olamaz. Oscar’ a gidecek film oluşunu geçtim, milyonların izleyeceği, insanlara hitap edecek böyle bir filmde böyle başarısız detaylara ben hoşgörülü yaklaşamıyorum. Zaten repliği az, o yüzden koca prodüksiyonda o aksana müdahale etmek bu kadar zor olmamalı. Kesinlikle konsantrasyonu dağıtıyor ve iğreti duruyor.
Bu detayın yanında filmi o kadar sevdim ki Yabancı Film Oscar heykelciğini ülkemize taşıyan ilk film olmasını can-ı gönülden isterim. Size de filmi izlemenizi şiddetle tavsiye ederim.
